Rozdział Pierwszy

1975


Jimmy Page siedział w studio i po raz kolejny tego dnia przesłuchiwał skończone miksy nagrań. Za dwie godziny kończył mu się czas studyjny i chciał się upewnić, że wszystko jest dopięte na ostatni guzik. W koło na podłodze, stołkach i stolikach stały kubki z kawą, w mniejszym lub większym stopniu wypitą. Na twarzy gitarzysty gościł kilkudniowy zarost, a pod oczami widniały takie wory, "jak dwa kilo ziemniaków" - cytując niezwykle inteligentny dowcip Bonza.
Wtem drzwi do reżyserki otworzyły się i stanął w nich Robert Plant, w całej okazałości swoich blond włosów. Jakby na podkreślenie, że się pojawił, strząsnął swoją czupryną i posłał znudzonemu Jimmy'emu swój słynny uśmiech numer trzy, od którego mdlały fanki. W tym wypadku mógł równie dobrze potraktować kolegę najgłośniejszym i najbardziej przerażającym wrzaskiem wszech czasów, a reakcja byłaby taka sama. Zerowa, znaczy się. Zrezygnowany blondyn zrobił więc sobie miejsce obok czarnowłosego, przy okazji plamiąc dywan orzechowym caffe latte.
- I tak go nie lubisz - powiedział wokalista wesołym tonem, w czasie gdy zirytowany Jimmy dawał mu wyraźne sygnały, że nie jest w danym momencie i miejscu mile widziany. Dziwne, że Robert nie załapał aluzji, gdy drugi z mężczyzn ściągnął go siłą ze stołka i usiłował zawlec do wyjścia, tylko dalej trajkotał o wszystkim i niczym. Gdy jego stopy znalazły się już za progiem odrzucił głowę w tył i szczerząc się niczym zjarany Rosjanin, powiedział jedno zdanie, z którym właściwie tu przyszedł:
- Jimmy, ktoś do Ciebie dzwoni.
- Chyba będą do mnie dzwonili nawet po śmierci - burknął Page, po czym zatrzymał taśmę, schował ją do kieszeni i udał się z Robertem do recepcji.
W czasie pokonywania paru pięter schodów dowiedział się, co go ominęło w czasie tych trzech dni spędzonych w studio. Menedżer Zepp'sów, Peter Grant, załatwił im trasę koncertową w Ameryce Północnej, Bonzo zakupił pięć nowych samochodów do kolekcji, z czego jeden zdążył już rozbić, a także, że Robert odkrył nowy, wspaniały szampon, który Jimmy też powinien wypróbować.
- O Crowley'u, co ja tu robię - westchnął Page, podchodząc do aparatu telefonicznego, nie racząc uśmiechniętej recepcjonistki nawet oschłym "dziękuję".
- Page, słucham - wysyczał do słuchawki. Miał dosyć dzisiejszego dnia, wszyscy się na niego uwzięli. I jeszcze poplamił swoją ulubioną koszulę. Kawą, oczywiście.
- Dzień dobry, z tej strony Janet Hawkins, doradczyni prawna w kancelarii Benksa w Londynie - po drugiej stronie usłyszał ciepły, kobiecy głos. - Mam do pana pytanie: czy znał pan niejaką Amandę Clent?
Mężczyzna zesztywniał na wymienione nazwisko. Miał nadzieję, że już nigdy nie będzie miał do czynienia z tą kobietą, chciał ją zapomnieć, a wspomnienia z nią związane zakopać sześć stóp pod ziemią. Mimo fali negatywnych emocji odpowiedział zgodnie z prawdą:
- Tak. To moja dawna... znajoma. Jeszcze z czasów liceum.
Zaciekawiony Robert przysunął się bliżej, praktycznie stykając się głową z Jimmy'm i chłonąc każde słowo z rozmowy. Uwielbiał takie ciekawostki.
- Bardzo mi przykro, ale muszę pana poinformować, że zmarła w zeszłym tygodniu - w głosie Janet Hawkins dało się wyczuć smutek. Natomiast Robert zrobił wielkie oczy, bowiem też znał tę dziewczynę i wieść o jej śmierci całkowicie go zaszokowała. Ciekawe, bo Page natomiast poczuł się, jakby ktoś zdjął mu z barków ogromny ciężar i bardzo niestosownie do sytuacji uśmiechnął się pod nosem. Szybko jednak spoważniał, bo uświadomił sobie, że jego rozmówczyni oczekuje odpowiedzi.
- Och... Bardzo przykro mi to słyszeć - urwał na chwilę po czym na chwilkę się nad czymś zamyślił. - Ale dlaczego właściwie dzwoni pani do mnie? Nie widziałem się z nią od wielu lat - zmarszczka oznaczająca analizowanie przez czarnowłosego informacji, które posiadał, znacznie się pogłębiła, a na jego twarzy zagościł cień zdezorientowania. Coś mu zdecydowanie nie pasowało.
- Widzi pan, sprawa jest dość delikatna. W dodatku pan nic nie wie - zrezygnowana pani Hawkins westchnęła, po czym kontynuowała: - Amanda Clent miała czternastoletnią córkę i... widnieje pan w akcie urodzenia jako ojciec.
Jimmy zaklął, a Plant z wrażenia wylądował na marmurowej posadzce. Tego żaden z nich się nie spodziewał.
- Według prawa angielskiego prawa opieki do dziecka przechodzą na ojca, który może ich się zrzec na rzecz dalszej rodziny. Tyle, że, jest pan jedyną rodziną Isabelli... Pana córki, znaczy się - prawniczka szybko poprawiła się, ponieważ zrozumiała, że Page nie będzie wiedział, o jaką Isabellę chodzi.
- A jeżeli nie wyraziłbym chęci do moich praw? - powiedział gitarzysta wypranym z emocji głosem, a jego słowa wywołały oburzenie na twarzy Roberta, który zaczął się rzucać wykrzykując, że tak nie można i musiałby być potworem, żeby tak zrobić, i że to niesprawiedliwe, i okropne, i "no takie no...!", cytując słowo w słowo.
- Wtedy dziewczyna trafi do adopcji albo domu dziecka - usłyszał odpowiedź.
Jimmy stał przed trudną decyzją, która miała zaważyć na całym jego późniejszym życiu. Mógł żyć z poczuciem winy i na zawsze mieć do siebie pretensje, o których inni nie daliby mu zapomnieć, albo... Właśnie, albo zaopiekować się tą Isabellą i zaryzykować karierę i reputację.
- Crowley'u, pomocy - mruknął pod nosem i zaczął intensywnie rozmyślać.


_____________________________________________________________________________
Trochę pozmieniałam, jest zupełnie inaczej niż zaplanowałam... Ale przez tą zmianę rozdziałów będzie więcej i, tak mi się wydaje, opowiadanie będzie ciekawsze.
Zapraszam do komentowania :)